Widok zawartości stron
Regulamin korzystania ze szlaków pieszych
Regulamin
korzystania ze szlaków pieszych na terenie Nadleśnictwa Grodziec
1. Szlak pieszy Nadleśnictwa Grodziec przeznaczony jest do rekreacji i wypoczynku turystów.
2. Organizatorem turystyki pieszej na terenie Nadleśnictwa Grodziec nie są Lasy Państwowe. Za ewentualne wypadki na szlaku pieszym odpowiada organizator. Uczestnicy biorą udział w imprezie na własny koszt i własną odpowiedzialność.
3. Organizowanie imprez o charakterze wyczynowym lub masowym wymaga uprzedniego uzyskania zgody nadleśniczego Nadleśnictwa Grodziec oraz spełnienia pozostałych warunków przewidzianych przepisami prawa powszechnie obowiązującymi w tym zakresie.
4. Uprawianie turystyki pieszej dopuszcza się jedynie na wyznaczonych i oznakowanych drogach, trasach i na terenach ku temu przeznaczonych.
5. Oznakowanie szlaków pieszych stanowi emblemat na białym tle namalowany na pniach drzew i innych obiektach terenowych.
6. Znak czarnego wykrzyknika na białym tle w czarnej ramce ostrzega o zbliżaniu się do miejsca potencjalnie niebezpiecznego. Jest on umieszczany na skrzyżowaniach tras pieszych z innymi miejscami lub obiektami, w pobliżu których należy zachować szczególną ostrożność.
7. Szlak pieszy ma charakter terenowy i nie posiada specjalnych przystosowań zwiększających bezpieczeństwo, dlatego też należy zachować na nim szczególną ostrożność. Wzdłuż szlaku mogą rosnąć rośliny trujące. W przypadku ich spożycia należy niezwłocznie skontaktować się z najbliższym lekarzem.
8. Każdy użytkownik dorosły korzysta ze szlaku na własną odpowiedzialność, a dzieci – na odpowiedzialność opiekuna.
9. Poruszanie się po szlaku pieszym jest dozwolone od świtu do zmroku.
10. Ze względów bezpieczeństwa zaleca się niezbaczanie z wyznaczonych szlaków.
11. Nadleśniczy może udzielić zgody grupom zorganizowanym na zorganizowanie imprez na terenie powierzchniowych obiektów rekreacyjno-wypoczynkowych znajdujących się wzdłuż szlaku pieszego, z zachowaniem przestrzegania zasad zakreślonych w treści wyrażonej zgody.
12. Zarówno poszczególne odcinki szlaku, jak i cały szlak mogą być okresowo zamykane z powodu prowadzenia prac leśnych lub innych ważnych względów, np. pojawienia się groźnych chorób czy dzikich zwierząt. Będą one wówczas oznaczone tablicami ZAKAZ WSTĘPU, czerwoną chorągiewką lub w inny czytelny sposób. Naruszenie tego zakazu związane jest z odpowiedzialnością zakreśloną treścią przepisów prawa.
13. Należy pamiętać, że na szlaku pieszym mogą pojawić się przeszkody powstałe w sposób naturalny, bez wiedzy administracji leśnej, jak np. złomy, wywroty, konary złamane okiścią, drzewa ścięte przez bobry. Wszelkiego rodzaju zdarzenia, które zagrażają ruchowi pieszemu, winny być w miarę możliwości zgłaszane administracji nadleśnictwa (tel. 63 2485027.)
14. Na odcinkach szlaku, na których może dojść do spotkania z pojazdami kołowymi, obowiązują ogólne przepisy ruchu drogowego.
15. Turysta zobowiązany jest do zachowania porządku na terenie lasu, ograniczania porozumiewania się z innymi uczestnikami w sposób hałaśliwy lub posługiwania się urządzeniami, które mogą powodować płoszenie zwierząt.
16. Na terenach leśnych obowiązuje zakaz puszczania zwierząt domowych luzem oraz obowiązek sprzątania po nich.
17. Za niezastosowanie się do jakiegokolwiek punktu niniejszego regulaminu zostanie nałożona na turystę grzywna zgodnie z zasadami wynikającymi z powszechnie obowiązującego prawa, a ponadto turysta może zostać poproszony o opuszczenie terenu, na którym obowiązują zasady wynikające z niniejszego regulaminu pod rygorem wezwania służb porządku publicznego.
18. Każda osoba, która zauważyła ogień w lesie, ma obowiązek niezwłocznego poinformowania Nadleśnictwa Grodziec (tel. 608 644 911 lub 63 24 85 027) lub Straży Pożarnej 998
19. Biwakowanie, parkowanie samochodów i palenie ognisk może się odbywać tylko w miejscach do tego przeznaczonych, z zachowaniem szczególnej ostrożności, oraz wiąże się z przestrzeganiem innych regulaminów, a także przepisów powszechnie obowiązujących w tym zakresie pod rygorem negatywnych skutków wynikających z ich zapisów.
Telefon Alarmowy – 112
Straż Pożarna – 998
Zarządzający obiektem – Nadleśnictwo Grodziec ul. Leśna 50, 62-580 Grodziec, tel. 63 24 85 027
Najnowsze aktualności
KRÓTKI OPIS GATUNKÓW DRZEW - DĄB CZERWONY
KRÓTKI OPIS GATUNKÓW DRZEW - DĄB CZERWONY
Rycina przedstawiająca cechy dębu czerwonego (rys.: Dzwonkowski)
Rycina przedstawiająca cechy dębu czerwonego (rys.: Dzwonkowski)
Podczas leśnych spacerów możemy zaobserwować wiele różniących się od siebie drzew. Niektóre z nich to gatunki rodzime, czyli takie, które naturalnie występują na terenie naszego kraju, inne zaś zostały wprowadzone sztucznie do polskich lasów. Różnice pomiędzy nimi często są trudne do zauważenia na pierwszy rzut oka, dlatego warto dokładniej przyjrzeć się ich cechom charakterystycznym. W poniższej serii artykułów przybliżymy najważniejsze informacje o wybranych gatunkach.
Dąb czerwony (Quercus rubra) to drzewo liściaste z rodziny bukowatych (Fagaceae), pochodzące z Ameryki Północnej, gdzie jest szeroko rozpowszechnione w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. W Europie dąb czerwony jest gatunkiem sztucznie wprowadzonym, często sadzanym jako drzewo ozdobne. Może osiągać wysokość od 20 do 30 metrów, a w optymalnych warunkach nawet do 40 metrów. Charakteryzuje się mocnym, prostym pniem oraz szeroką, rozłożystą koroną o zaokrąglonym kształcie.
Liście dębu czerwonego są duże, o długości 10–20 cm, z charakterystycznymi, głęboko wciętymi klapami, które nadają im atrakcyjny wygląd. Wiosną mają intensywnie zielony kolor, a jesienią przebarwiają się na odcienie czerwieni, pomarańczu i brązu, co czyni dąb czerwony bardzo dekoracyjnym drzewem w okresie jesiennym. Liście utrzymują się na drzewie przez długi czas, a opadają dopiero późną jesienią.
Dąb czerwony kwitnie w maju, wydzielając drobne, niepozorne kwiaty, które są jednopłciowe i zebrane w kotki. Kwiaty męskie są zielonkawe i mają postać długich, zwisających kotków, natomiast żeńskie są małe, skupione w szyszkowatych kwiatostanach. Owocem dębu czerwonego jest orzech, zwany żołędziem, który jest owalny, z charakterystycznym czapeczką, dojrzewa jesienią. Żołędzie są rozsiewane przez zwierzęta, takie jak wiewiórki i dziki.
Drewno dębu czerwonego jest twarde, ciężkie i odporne na ścieranie. Ma jasnobrązowy kolor z wyraźnym rysunkiem słoi i jest cenione w stolarstwie, meblarstwie oraz przy produkcji podłóg i elementów dekoracyjnych. Dzięki swojej trwałości i estetyce, drewno dębu czerwonego jest często używane w rzeźbiarstwie oraz do wyrobu beczek do starzenia win i whisky.
Dąb czerwony preferuje gleby żyzne, dobrze przepuszczalne i umiarkowanie wilgotne, choć jest w stanie rosnąć również na glebach bardziej suchych i uboższych. Jest to drzewo odporne na zmienne warunki klimatyczne i dobrze znosi zarówno mrozy, jak i suszę. Często sadzone jest w parkach, ogrodach, gdzie stanowi ważny element krajobrazu.
Mimo że dąb czerwony jest obecny w polskich lasach, należy pamiętać, że jest to gatunek obcy, który nie występował naturalnie na terenie naszego kraju. Został on sprowadzony do Europy w XVII wieku, a w Polsce był sadzony głównie w XIX i XX wieku w celach ozdobnych. Obecnie dąb czerwony jest uznawany przez Generalną Dyrekcję Ochrony Środowiska za gatunek średnio inwazyjny, co oznacza, że może negatywnie wpływać na ekosystemy leśne poprzez wypieranie rodzimej roślinności i zmienianie warunków siedliskowych.
Leśnicy nie wprowadzają obecnie dębu czerwonego do lasów, jednak jego populacja już się ustabilizowała i naturalnie się rozprzestrzenia. W miejscach cennych przyrodniczo, takich jak rezerwaty przyrody, podejmowane są działania mające na celu jego usuwanie. Jest on również eliminowany w ramach zabiegów gospodarczych na uprawach i w młodnikach, aby ograniczyć jego dalszą ekspansję. Mimo to pojedyncze osobniki, szczególnie te rosnące na skraju lasu, często są pozostawiane, o ile nie ma innego powodu do ich usunięcia.
W ekosystemach leśnych dąb czerwony, pomimo swojego obcego pochodzenia, zapewnia schronienie i pożywienie dla wielu gatunków dzikich zwierząt. Jego żołędzie są chętnie zjadane przez dziki, wiewiórki i inne zwierzęta, a jego gęsta korona stanowi schronienie dla ptaków i owadów. Dlatego też, choć kontrolowana redukcja jego populacji jest istotna z punktu widzenia ochrony przyrody, nie można pominąć jego aktualnej roli w polskich lasach.
