Wydawca treści Wydawca treści

Hodowla lasu

Podstawowym zadaniem hodowli lasu jest zachowanie i wzbogacanie lasów istniejących (odnawianie) oraz tworzenie nowych (zalesianie), z respektowaniem warunków przyrodniczych i procesów naturalnych.

Hodowla lasu obejmuje:

  • zbiór i przechowywanie nasion drzew
  • produkcję sadzonek na szkółkach
  • zakładanie oraz pielęgnację i ochronę upraw leśnych oraz drzewostanów.

W pracach hodowlanych leśnicy dążą do dostosowania składu gatunkowego lasu do siedliska. Dzięki temu las jest bardziej odporny na zagrożenia.Hodowla lasu korzysta z dorobku nauk przyrodniczych, m.in. klimatologii, gleboznawstwa, botaniki czy fizjologii roślin.

Las, jeśli nie powstał w sposób naturalny, jest sadzony przez leśników. Sadzonki hoduje się w szkółkach. Sadzonki ze szkółek są przewożone na powierzchnie, gdzie zostaną posadzone.

Szkółka w Zbiersku fot. L. Kopińska

 Zalesione lub odnowione powierzchnie nazywane są uprawą. Uprawy są poddawane zabiegom pielęgnacyjnym
i ochronnym. 

"Zabiegi pielęgnacyjne mają stworzyć optymalne warunki wzrostu dla drzew najbardziej pożądanych w składzie gatunkowym rosnącego drzewostanu".

 

Uprawa fot L. Kopińska

Ostatnim elementem hodowli jest wycinka drzew dojrzałych, tak aby możliwe było odnowienie lasu, w sposób optymalny dla wymagań rosnących gatunków drzew.Odnawianie lasu polega na stosowaniu różnych rodzajów rębni.

Na terenie nadleśnictwa mają zastosowanie: rębnia I zupełna, rębnia II częściowa oraz rębnia III gniazdowa.
Rębnia I polega na odnowieniu powierzchni po jednorazowym usunięciu całego drzewostanu z powierzchni do 4 ha z pozostawieniem biogrup drzewostanu rębnego oraz nasienników w celu uzyskania odnowienia naturalnego gatunków lekkonasiennych.

Rębnia II polega na stopniowym, na ogół, równomiernym przerzedzeniu drzewostanu na całej powierzchni lub pasach i naturalnym jego odnawianiu przy wykorzystaniu roku nasiennego oraz uzupełnieniu sztucznym

Rębnia III polega na prowadzeniu prac odnowieniowych w danym drzewostanie w okresie 10-30 lat. Odnawiane są gniazda o wielkości od 5 do 50arów w kolejnych latach życia drzewostanu.


Harwester przy pracy fot. Lidia Kopińska

Pielęgnowanie lasu polega na harmonijnym godzeniu procesów naturalnych z potrzebami wielofunkcyjnej gospodarki leśnej. Obejmuje całość czynności gospodarczych związanych z pielęgnowaniem drzewostanu i siedliska, dla utrzymania lub poprawy stabilności mechanicznej drzewostanu i sprawności siedliska, uzyskania wysokiej produkcji surowca drzewnego możliwie najlepszej jakości – przy zachowaniu naturalnej różnorodności biologicznej lasu i jego pozaprodukcyjnych funkcji.


Młodnik fot. L. Kopińska
W zależności od okresu życia drzewostanu, rozróżniamy następujące rodzaje prac pielęgnacyjnych:
W okresie uprawy (7-10 lat)
- pielęgnowanie gleby
- czyszczenia wczesne

 W okresie młodnika (20-25 lat)
- czyszczenia późne

W okresie dojrzewania drzewostanu
 - trzebieże wczesne
- wprowadzanie dolnego piętra drzewostanu lub podszytu

W okresie dojrzałości drzewostanu
 - trzebieże późne.

Na siedliskach żyznych, zalesionych przed laty głównie sosną, wprowadzamy obecnie pod osłoną istniejącego drzewostanu dąb i buk.

Podstawą prowadzenia prac w zakresie hodowli lasu są „Zasady Hodowli Lasu" wprowadzone w życie zarządzeniem Nr 53 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 21 listopada 2011 roku.
Zadania z zakresu hodowli lasu  są realizowane zgodnie z obowiązującym planem urządzenia lasu dla Nadleśnictwa Grodziec na okres 1.01.2018 - 31.12.2027 roku.

Średnioroczne zadania dla nadleśnictwa przedstawiają się następująco:

Rodzaj prac Średnioroczne zadania rzeczowe

Odnowienia i zalesienia ogółem

w tym:
238.03 ha

zręby, halizny i płazowiny

grunty nieleśne

rębnie częściowe i złożone

podsadzenia produkcyjne

dolesienia luk i przerzedzeń

205,31 ha

0,61 ha

28,25 ha

2,83 ha

1.03 ha

Wprowadzanie podszytów 2,43 ha
Pielęgnowanie gleby 126,68 ha
Pielęgnowanie upraw – CW 222,89 ha
Pielęgnowanie młodników – CP 221,70 ha
Melioracje agrotechniczne 220,18 ha

Przyjęte przeciętne wieki rębności dla poszczególnych gatunków drzew: 

Db, Js 140 lat
So, Md,Bk 100 lat
Św, Kl, Brz, Ol 80 lat
Ol odr. 60 lat
Tp, Os 50 lat
Olsz, Sob 40 lat

 


Najnowsze aktualności Najnowsze aktualności

Powrót

Uratowany bielik odleciał ku wolności

Uratowany bielik odleciał ku wolności

Dzięki wspólnym wysiłkom leśników z Nadleśnictwa Włoszakowice, pracowników Stacji Badawczej PZŁ w Czempiniu oraz ornitologów z Komitetu Ochrony Orłów odnaleziony niespełna dwa tygodnie temu bielik odleciał ku wolności. To najlepszy gest jaki możemy zrobić dla przyrody, zwłaszcza dziś kiedy obchodzimy Światowy Dzień Ziemi.

Leśnicy z Nadleśnictwa Włoszakowice na swoim terenie znaleźli osłabionego bielika, który nie potrafił wzbić się w powietrze i zachowywał się nienaturalnie. Dzięki pomocy ornitologów z Komitetu Ochrony Orłów ptak został odłowiony i odwieziony do Stacji Badawczej PZŁ w Czempiniu.

Tam przez 10 dni pod czujnym okiem Henryka Mąki, specjalisty od ptaków drapieżnych, dochodził do siebie. Okazało się, że ptak był otruty.

 Fotografia przedstawia podawanie witamin bielikowi. Fot. M. Krokowska-Paluszak (RDLP w Poznaniu).

- Bezpośredni kontakt z człowiekiem dla ptaków, ale i dla każdego dziko żyjącego zwierzęcia, jest niebywałym stresem. Dlatego niezmiernie ważne jest to, aby nasza pomoc opierała się przede wszystkim na wiedzy, a nasze działania żeby były szybkie, zdecydowane i skutecznie – mówi Henryk Mąka ze Stacji Badawczej PZŁ w Czempiniu.

Na szczęście w tym przypadku zastosowana terapia witaminowa pomogła i ptak szybko wrócił do zdrowia.

Zanim jednak bielik wzbił się w powietrze, został zaobrączkowany przez dr hab.Tadeusza Mizerę z UP w Poznaniu obrączką Stacji Ornitologicznej PAN w Gdańsku AX3754 oraz czarną obrączką obserwacyjną P945. Dzięki temu miłośnicy ptaków będą mogli śledzić jego dalsze losy.

 Fotografia przedstawia obrączkowanie bielika. Fot. M. Krokowska-Paluszak (RDLP w Poznaniu).

- Stosunkowo rzadko zdarza się, że udaje nam się wrócić skrzywdzone przez człowieka ptaki szponiaste naturze. Tym razem dzięki szybkiej reakcji i dobrej współpracy ornitologów z Komitetu Ochrony Orłów oraz pracowników Nadleśnictwa Włoszakowice i oczywiście nieocenionej pomocy Ośrodka Rehabilitacji Zwierząt w Czempiniu rehabilitacja zakończyła się szczęśliwie. Ptak dostał szansę życia w naturze. Miejmy nadzieję, że z niej skorzysta. – przyznaje dr hab.Tadeusz Mizera.

Po obrączkowaniu i przygotowaniu do transportu nasz pacjent udał się w krótką podróż z Czempinia do Nadleśnictwa Włoszakowice, gdzie został wypuszczony w pobliżu miejsca odnalezienia.

- To niebywały widok i niesamowite emocje móc towarzyszyć w takim przedsięwzięciu. To jedno z najważniejszych zadań przyrodników, leśników i ekologów – pomoc zwierzętom, które tego potrzebują i obserwacja, jak wracają w miejsca swojego naturalnego występowania. Warto  otym pamiętać zwłaszcza w takim dniu, jak dziś, kiedy obchodzimy Światowy Dzień Ziemi. – dodaje dr inż. Małgorzata Krokowska-Paluszak rzecznik prasowy RDLP w Poznaniu.

 Fotografia przedstawia wypuszczanie bielika. Fot. Leszek Urbański (Nadleśnictwo Włoszakowice).

Na początku XX w. bielik był w Polsce na krawędzi wymarcia. Jednak, dzięki niezwykłe efektywnym działaniom ochronnym na przestrzeni ostatnich 100 lat jego populacja wzrosła 25-krotnie, w tym dwukrotnie w ciągu obecnego stulecia. W przypadku orła bielika znakomicie sprawdza się ochrona strefowa. Aktualnie w lasach administrowanych przez RDLP w Poznaniu gniazduje 50 par bielików. To doskonały przykład na to jak współpraca pomiędzy naukowcami, leśnikami i członkami Komitetu Ochrony Orłów, przy odpowiednich regulacjach prawnych, może przynieść wymierne korzyści.

Na terenie Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Poznaniu gniazduje aż  50 par bielików, posiadających  95 gniazd. Wszystkie gniazda posiadają wyznaczone strefy ochrony. To prawie 3,5 tysiące hektarów lasów pod ścisłym ochronnym nadzorem, gwarantującym bielikom bezpieczeństwo.

Bielik był pierwszym wśród gatunków ptaków szponiastych, którego otoczono ochroną w Polsce. Nastąpiło to już w latach 20. minionego wieku. Był to również pierwszy gatunek, dla którego w latach 70. utworzono strefy ochronne. Wprowadzenie ochrony gatunkowej, zakaz stosowania DDT i ochrony gniazd, połączone z podniesieniem świadomości społecznej spowodowały, iż bielik ma się obecnie bardzo dobrze. Jego liczebność w kraju szacuje się na około 1500 par.

Polska posiada po Norwegii i europejskiej części Rosji trzecią pod względem wielkości populację lęgową bielika na kontynencie.

Bielik to gatunek związany ze środowiskiem wodnym, a nawet morskim. Tam zdobywa pokarm, polując przede wszystkim na ryby. Pełni przy tym bardzo ważną role sanitarną, gdyż wyłapuje ryby chore bądź śnięte. Jego przysmakiem są również ptaki wodne, a zwłaszcza łyski. Zdarza się często, że para bielików współpracuje w polowaniu, zmuszając ptaki wodne do ciągłego nurkowania. Wyczerpane przebywaniem pod wodą ofiary stają się wówczas łatwym do schwytania łupem.

Czy wiesz, że:

1) Bielik (Haliaeetus albicilla) to duży ptak z rzędu szponiastych, który w ostatnim dziesięcioleciu, dzięki wspólnym wysiłkom członków Komitetu Ochrony Orłów  i leśników,
jest w rozkwicie liczebności.

2) Do polepszenia sytuacji bielika przyczyniła się ochrona strefowa. Drzewo z gniazdem zabezpieczone jest w pierwszej kolejności strefą ochrony całorocznej - w promieniu do 200 m od gniazda - w której bez specjalnego zezwolenia zabronione jest wykonywanie jakichkolwiek prac w okresie całego roku.

3) Zakłada gniazdo najczęściej na starych ponad 100-letnich sosnach. Jest gatunkiem silnie związanym ze środowiskiem leśnym położonych w pobliżu jezior i stawów rybnych.

4) W Polsce objęty jest ścisłą ochroną gatunkową, w tym ochroną "strefową", wpisany jest do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt oraz do Załącznika nr 1 do "Dyrektywy ptasiej" Unii Europejskiej.