Web Content Display
Regulaminy korzystania z dróg leśnych
W załączeniu publikujemy zarządzenia: nr 47/2019 z dnia 14 listopada 2019 roku nadleśniczego Nadleśnictwa Grodziec wprowadzające regulamin korzystania z dróg leśnych na terenie Nadleśnictwa Grodziec oraz nr 20/2020 z dn. 27 maja 2020 r. w sprawie regulaminu korzystania z leśnych dróg udostępnionych do ruchu publicznego dla pojazdów silnikowych, zaprzęgowych i motorowerów na terenie Nadleśnictwa Grodziec. Zachęcamy również do zapoznania się z zarządzeniem nr 54 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dn. 8 października 2019 r. w sprawie wprowadzenia wytycznych dotyczących korzystania z dróg leśnych, a także ich oznakowania i udostępniania dla ruchu pojazdami silnikowymi, zaprzęgowymi i motorowerami (także w załaczeniu). Poniżej tekst opublikowany na Portalu Pracowniczym Lasów Państwowych wyjasniający zagadnienia związane z nowymi regulacjami:
"W celu uniknięcia niewłaściwych interpretacji przepisów zawartych w zarządzeniu nr 54 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dn. 8 października 2019 r. w sprawie wprowadzenia wytycznych dotyczących korzystania z dróg leśnych, a także ich oznakowania i udostępniania dla ruchu pojazdami silnikowymi, zaprzęgowymi i motorowerami, niezbędne są poniższe wyjaśnienia i uzupełnienia odnoszące się do treści zarządzenia i załączników:
1. Drogi leśne zasadniczo podzielone zostały na dwie kategorie o innym reżimie prawnym z innymi zasadami korzystania z tych dróg. Są to drogi leśne nie udostępnione i drogi leśne udostępnione do ruchu publicznego.
2. Wprowadzona ramowa treść regulaminów korzystania z dróg leśnych i dróg leśnych udostępnionych do ruchu publicznego, daje możliwość, poza wskazanymi obligatoryjnymi punktami, dostosowania ich treści do lokalnie panujących warunków, poprzez wprowadzenie dodatkowych zapisów, pod warunkiem ich zgodności z ogólnymi postanowieniami zarządzenia, którego omawiane regulaminy są załącznikami. Określenie ramowa treść oznacza, że stanowi ona szkielet regulaminu, który można dostosować/rozbudować. Należy pamiętać by kody QR umieszczone na tablicach informacyjnych odsyłały do właściwego regulaminu na stronie nadleśnictwa.
3. Przez zorganizowanie miejsc postojowych i parkingów na terenie leśnym w bezpośrednim sąsiedztwie drogi publicznej rozumie się sytuację, gdy po zjeździe z drogi publicznej dojazd do miejsca postojów pojazdów (tzw. parkingu leśnego) odbywa się drogą leśną, która poza dojazdem do ww. miejsca nie jest udostępniona do ruchu publicznego. W takiej sytuacji na końcu wyznaczonego miejsca postoju pojazdów należy postawić tablicę informacyjną TL-1.
4. Uregulowania dotyczące porozumień z podmiotami zewnętrznymi w zakresie utrzymania przez nich udostępnionych dróg leśnych oznaczają sytuację, gdy z drogi udostępnionej do ruchu publicznego korzysta podmiot prowadzący działalność komercyjną, np. ciężki transport samochodowy (do żwirowni, kamieniołomu, co skutkuje dużą ilością pojazdów wysokotonażowych, które niszczą drogę). Sytuacja dotyczyć może również porozumień z samorządami, które wykorzystują drogę leśną jako dojazd dla mieszkańców miejscowości przy udostępnionej drodze, itp. Są to okoliczności, w których zarządca jest uprawniony do zawarcia szczególnego porozumienia z zewnętrznym podmiotem, zawierającego uregulowania dotyczące remontów i utrzymania przedmiotowej drogi, lub wskazanego odcinka drogi.
5. Definicje niektórych pojęć użytych w zarządzeniu:
- drogowskaz – zastosowanie oznakowania zgodnego z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczenia na drogach;
- tablica kierunkowa – oznakowanie, o którym mowa w rozdziale 7.5. Księgi Identyfikacji Wizualnej Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe;
- tablice informacyjne – tablice opisane w załączniku nr 2 i nr 4 do zarządzenia.
6. Właściwym rozwiązaniem dla udostępnianych dróg leśnych, uzgodnionym w Biurze Ruchu Drogowego Komendy Głównej Policji, jest zastosowanie „strefy ruchu" – znak drogowy D-52. Istotne znaczenie, z uwagi na zachowanie zgodności z przepisami kodeksu ruchu drogowego ma kolejność ustawienia znaków pionowych, opisana w załączniku 5 do zarządzenia. Jako pierwszy musi zawsze występować znak – tablica informacyjna TL-2, a dopiero po nim może być posadowiony znak D-52 (strefa ruchu) wraz z B-33 (ograniczenie prędkości). Ustawienie znaków w odwrotnej kolejności jest niezgodne z przepisami kodeksu ruchu drogowego (w obrębie strefy ruchu nie powinno się stawiać oznakowania innego niż wynikające z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dna 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczenia na drogach; tablica TL-2 postawiona w strefie ruchu nie ma „mocy prawnej").
7. Czasowe wyłączenie z udostępnienia drogi leśnej nie może być dłuższe niż 1 rok, co oznacza, że wyłączenie z udostępniania do ruchu publicznego drogi leśnej trwające/przewidziane ponad wskazany okres obliguje do zmiany zarządzenia nadleśniczego o drogach udostępnionych.
8. Obowiązek usunięcia oznaczeń zawierających skrót „ALP" oraz wyrażenie „Administracja Lasów Państwowych" jest konieczny, bowiem taki podmiot nie istnieje od ponad 27 lat, tj. od momentu wejścia w życie ustawy o lasach.
9. Obowiązek usunięcia znaków „droga zakładowa", „droga wewnętrzna" oraz innych podobnych, wynika z faktu, że zgodnie z zapisami ustawy o drogach publicznych – wszystkie drogi niebędące drogami publicznymi są drogami wewnętrznymi, drogi leśne są drogami wewnętrznymi i nie ma potrzeby ich dodatkowego oznakowania. Ponadto w potocznym obiegu przyjęło się, że droga oznakowana znakiem D-46 (droga wewnętrzna) jest dopuszczona do ruchu, stąd by nie powodować wątpliwości potencjalnych użytkowników, należy usunąć ww. oznakowanie. Usuniecie oznakowania „dróg zakładowych" jest niezbędne, gdyż taka kategoria dróg nie istnieje w przepisach.
10. Zmiana treści rozdziału 7.7 i 7.8 z Księgi Identyfikacji Wizualnej Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe podyktowana jest tym, że opisane tam znakowanie nie jest zgodne z przepisami kodeksu ruchu drogowego."
Asset Publisher
Rocznica wybuchu II wojny światowej
Rocznica wybuchu II wojny światowej
Agresja hitlerowskiej III Rzeszy Niemieckiej na tereny Rzeczypospolitej rozpoczęła najbardziej krwawy konflikt w dziejach świata. W kampanii wrześniowej swój udział mieli również leśnicy i robotnicy leśni. Konflikt, rozpoczęty nad ranem 1 września, okazał się tragiczny w skutkach dla II Rzeczypospolitej.
Podobnie jak inni obywatele, leśnicy otrzymywali powołania do pełnienia służby militarnej stosownie do posiadanej kategorii wojskowej. Osobną kwestią było przygotowanie do wojny obronnej. Już wiosną 1939 r., na polecenie władz państwowych, dyrekcje Lasów Państwowych rozesłały do nadleśnictw zarządzenia ustalające sposób postępowania na wypadek wojny z Niemcami. Nadleśnictwa położone blisko granicy z Niemcami miały zostać ewakuowane wraz z mapami leśnymi, które mogłyby ułatwić Wehrmachtowi poruszanie się w głąb Polski. Przeprowadzono także szkolenia z łączności, które okazały się później kluczowe dla organizacji partyzantki na terenach leśnych.
31 sierpnia 1939 r. ogłoszono mobilizację, zaś do wszystkich jednostek organizacyjnych Lasów Państwowych rozesłano telefonogramy o rozpoczęciu działań planowanych na wypadek wojny. Część pracowników leśnych została zmobilizowana do wojska i wzięła udział w walkach z najeźdźcą już 1 września (m.in. obrona Nadleśnictwa Kobiór). Pozostali zostali „zmobilizowani” obowiązkiem służbowym nakazującym części pracowników uczestniczyć w akcji ewakuacyjnej, a także wykonywać zadania związane z zaopatrzeniem. Wśród leśników wielu odznaczyło się odwagą i heroizmem podczas wojny obronnej oraz ewakuacji.
Niestety, prowadzona przez niemiecką armię „wojna błyskawiczna" (niem. Blitzkrieg) uniemożliwiła skuteczną ewakuację części kolumn z zachodnich nadleśnictw. Zdarzało się, że kierownicy konwojów rozwiązywali podległe im jednostki ze względu na bliskość wrogich oddziałów. Dokumenty i materiały, które w jakikolwiek sposób mogłyby narazić ludność polską na represje okupanta, często były niszczone. Ze względu na dramatyczną sytuację na froncie już 5 września postanowiono ewakuować Dyrekcję Naczelną Lasów Państwowych z Warszawy - początkowo do Siedlec, potem do Pińska. Agresja Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich dokonana 17 września przypieczętowała klęskę kampanii wojskowej. Agendy rządowe i administracyjne, w tym leśnictwo, musiały zejść do podziemia.
W październiku 1939 r. na obszarach włączonych do Niemiec ustanowiono niemiecką administrację leśną. Polscy leśnicy zostali usunięci z zajmowanych stanowisk, a polskie instrukcje i czasopisma leśne zastąpiły wydawnictwa niemieckie. Prowadzona przez władze okupacyjne gospodarka leśna była grabieżcza i niewiele miała wspólnego z ochroną środowiska. Podobne zasady w okupowanych przez siebie rejonach wprowadzali sowieci, co spowodowało konieczność podjęcia działań celem zachowania polskiego skarbu narodowego, jakim jest środowisko naturalne.
Bez cienia wątpliwości działalność polskich leśników w trakcie kampanii wrześniowej należy ocenić pozytywnie. Na przekór dynamizmowi kampanii ukryto wiele cennych dokumentów, pomagano także w ucieczce za granicę rozbitych oddziałów polskich. Polskim leśnikom udało się wykonać sporą część zadań powierzonych na wypadek wojny. To zasługa przede wszystkim Adama Loreta, dyrektora naczelnego Lasów Państwowych.
To właśnie absolwent Wyższej Szkole Lasowej we Lwowie i Akademii Leśnej w Tharandcie zajmował się organizacją przedwojennej administracji powstających Lasów Państwowych. Po utworzeniu w roku 1930 Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych Loret został powołany na kierownika Dyrekcji Naczelnej z poleceniem realizowania nowej leśnej polityki gospodarczej. Przeprowadził m.in. inwentaryzację zasobów leśnych oraz likwidację umów z przedsiębiorstwami prywatnymi, m.in. z angielską firmą „The Century European Timber Corporation" na eksploatację Puszczy Białowieskiej. Cztery lata później weszła w życie nowa organizacja administracji Lasów Państwowych.
Loret został mianowany dyrektorem naczelnym Lasów Państwowych i pozostał nim aż do wybuchu wojny. To właśnie Loret zaaprobował programy szkoleń łącznościowych podczas przysposobienia obronnego leśników. Dzięki temu możliwe było sprawne i profesjonalne zorganizowanie sieci łączności pomiędzy osadami leśnymi i oddziałami partyzanckimi, które z doświadczeń leśników korzystały przez cały okres trwania wojny.
5 września 1939 r. Adam Loret ewakuował się wraz z Dyrekcją Naczelną na wschód. 16 września nie skorzystał z propozycji opuszczenia kraju, chcąc dostać się do Wilna i kontynuować swoją pracę. Dyrektor uważał, że ma w Polsce ważną misję do spełnienia - ochronę polskich lasów przed grabieżą. Niestety, wkroczenie wojsk sowieckich pokrzyżowało te plany.
Tak noc i poranek poprzedzający aresztowanie wspomina córka Ryszarda Sierpińskiego, nadleśniczego Nadleśnictwa Naliboki w województwie nowogródzkim, gdzie Adam Loret z towarzyszącymi mu osobami zatrzymał się 16 września i tam nocował:
„Przez całą noc [z 16 na 17 września] ojciec palił w kominku ważne dokumenty – relacjonuje córka nadleśniczego Sierpińskiego – takie dostał polecenie od dyrektora Loreta. A rano [17 września] wszyscy wstali o godzinie 4.30 i zaczęli się szykować do podróży. Zjedli śniadanie, włączyli radio i wtedy usłyszeli głos przemawiającego Stalina [był to Mołotow16 – red.], że wojska radzieckie przekroczyły granicę Polski. Zrobił się popłoch, niektórzy z nich płakali (...), reszta nie wiedziała, co robić. Byli świadomi, że odległość od granicy jest za mała, żeby uciec. Jednak jakoś szybko się spakowali. Wyjeżdżając byli bardzo zmartwieni..."
17 września Adam Loret został zatrzymany przez oddział wojsk radzieckich w miejscowości Naliboki, a następnie stracony w Związku Radzieckim na przełomie lat 1939 i 1940. Osiągnięcia protoplasty polskiego leśnictwa upamiętnia pomnik przed siedzibą Dyrekcji Generalnej Lasów Państwowych w Warszawie.
