Sójka (Garrulus glandarius) to jeden z najbardziej charakterystycznych ptaków naszych lasów. Choć należy do rodziny krukowatych, wyróżnia się wyjątkowo barwnym upierzeniem i nieprzeciętną inteligencją. Jej obecność często zdradza donośny, ochrypły głos – to właśnie sójki jako pierwsze wszczynają alarm, gdy w lesie pojawia się drapieżnik lub człowiek.

Długość ciała sójki wynosi ok. 32–35 cm, a rozpiętość skrzydeł to około 55 cm. Ubarwienie tego ptaka jest niezwykle efektowne – ciepły, rdzawobrązowy kolor ciała kontrastuje z czarno-białym ogonem, błękitnymi plamkami na skrzydłach i czarną „brwią” przy oku. Dzięki tym jaskrawym akcentom trudno pomylić ją z innym gatunkiem.

Sójki zamieszkują głównie lasy liściaste i mieszane, ale można je również spotkać w większych parkach. W Polsce są ptakami osiadłymi, aktywnymi przez cały rok. Choć często przebywają w ukryciu, jesienią stają się bardziej widoczne – to wtedy intensywnie zbierają żołędzie, które ukrywają w różnych miejscach jako zapasy na zimę.

Dieta sójki jest bardzo urozmaicona. W skład jej jadłospisu wchodzą żołędzie, nasiona, owoce, owady, jaja i pisklęta innych ptaków, a czasem również padlina. Dzięki zwyczajowi magazynowania żołędzi przyczynia się do naturalnego rozsiewania dębów – wiele z ukrytych nasion nie zostaje odnalezionych i wyrasta z nich nowe drzewa.

Gniazdo sójki budowane jest wysoko wśród gałęzi, wśród gęstych liści, najczęściej z gałązek, traw i korzonków. Samica składa zwykle 4–6 jaj, które wysiaduje przez około dwa tygodnie. Pisklęta opuszczają gniazdo po kolejnych 19–20 dniach.

Sójka to nie tylko piękny ptak – to także czujny obserwator i „strażnik” lasu. Jej głos ostrzegawczy informuje inne zwierzęta o zagrożeniu, a zwyczaj gromadzenia zapasów świadczy o jej doskonałej pamięci i planowaniu.

Ten barwny mieszkaniec polskich lasów, choć często ukryty w koronach drzew, odgrywa istotną rolę w ekosystemie i zasługuje na naszą uwagę oraz ochronę.