Dąb szypułkowy (Quercus robur) to długowieczne drzewo liściaste z rodziny bukowatych (Fagaceae), powszechnie występujące w Europie. Dorasta do wysokości 25–40 metrów, a jego pień jest masywny, prosty i często rozgałęzia się nisko nad ziemią, tworząc szeroką, rozłożystą koronę. Charakterystyczną cechą dębu szypułkowego jest gruba, spękana kora o ciemnoszarej barwie, która z wiekiem nabiera jeszcze bardziej chropowatej struktury.

Liście dębu szypułkowego są głęboko klapowane, o długości 7–14 cm, z ciemnozielonym wierzchem i jaśniejszym spodem. Mają wyraźnie zaokrąglone klapy, a ich ogonki są stosunkowo krótkie. Liście rozwijają się późną wiosną i opadają dopiero jesienią, często przybierając żółto-brązowe odcienie.

Kwitnienie dębu szypułkowego przypada na maj. Kwiaty są jednopłciowe, a dąb jest rośliną wiatropylną. Kwiaty męskie tworzą długie, zwisające kotki, podczas gdy żeńskie kwiaty są mniejsze i pojawiają się w kątach liści. Owocem dębu szypułkowego są żołędzie, osadzone na długich szypułkach, od których pochodzi nazwa gatunku. Żołędzie dojrzewają jesienią i stanowią ważne źródło pożywienia dla wielu gatunków zwierząt, takich jak wiewiórki, dziki i ptaki.

Drewno dębu szypułkowego jest ciężkie, twarde i bardzo wytrzymałe, o charakterystycznym, jasnobrązowym odcieniu z wyraźnym rysunkiem słojów. Jest cenione w budownictwie, stolarstwie i meblarstwie ze względu na swoją trwałość i odporność na gnicie. Drewno to było wykorzystywane do budowy okrętów, mostów oraz elementów konstrukcyjnych, a współcześnie używa się go także do produkcji beczek do starzenia wina i whisky.

Dąb szypułkowy preferuje gleby żyzne, głębokie i wilgotne, a także stanowiska słoneczne. Jest gatunkiem odpornym na różne warunki klimatyczne, choć najlepiej rozwija się w umiarkowanym klimacie. Można go spotkać zarówno w lasach liściastych, jak i na polach, gdzie często rośnie jako samotne, rozłożyste drzewo, tworząc malownicze krajobrazy.

Dąb szypułkowy pełni ważną rolę w ekosystemach leśnych, tworząc złożone siedliska dla licznych gatunków roślin i zwierząt. Jego korona zapewnia schronienie dla ptaków, takich jak sójki i sikory, a żołędzie są cennym źródłem pożywienia dla dzikich zwierząt. Ponadto, dębowy las sprzyja różnorodności biologicznej, a pod jego koronami rozwijają się liczne gatunki roślin runa leśnego.