Webcontent-Anzeige
Regulaminy korzystania z dróg leśnych
W załączeniu publikujemy zarządzenia: nr 47/2019 z dnia 14 listopada 2019 roku nadleśniczego Nadleśnictwa Grodziec wprowadzające regulamin korzystania z dróg leśnych na terenie Nadleśnictwa Grodziec oraz nr 20/2020 z dn. 27 maja 2020 r. w sprawie regulaminu korzystania z leśnych dróg udostępnionych do ruchu publicznego dla pojazdów silnikowych, zaprzęgowych i motorowerów na terenie Nadleśnictwa Grodziec. Zachęcamy również do zapoznania się z zarządzeniem nr 54 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dn. 8 października 2019 r. w sprawie wprowadzenia wytycznych dotyczących korzystania z dróg leśnych, a także ich oznakowania i udostępniania dla ruchu pojazdami silnikowymi, zaprzęgowymi i motorowerami (także w załaczeniu). Poniżej tekst opublikowany na Portalu Pracowniczym Lasów Państwowych wyjasniający zagadnienia związane z nowymi regulacjami:
"W celu uniknięcia niewłaściwych interpretacji przepisów zawartych w zarządzeniu nr 54 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dn. 8 października 2019 r. w sprawie wprowadzenia wytycznych dotyczących korzystania z dróg leśnych, a także ich oznakowania i udostępniania dla ruchu pojazdami silnikowymi, zaprzęgowymi i motorowerami, niezbędne są poniższe wyjaśnienia i uzupełnienia odnoszące się do treści zarządzenia i załączników:
1. Drogi leśne zasadniczo podzielone zostały na dwie kategorie o innym reżimie prawnym z innymi zasadami korzystania z tych dróg. Są to drogi leśne nie udostępnione i drogi leśne udostępnione do ruchu publicznego.
2. Wprowadzona ramowa treść regulaminów korzystania z dróg leśnych i dróg leśnych udostępnionych do ruchu publicznego, daje możliwość, poza wskazanymi obligatoryjnymi punktami, dostosowania ich treści do lokalnie panujących warunków, poprzez wprowadzenie dodatkowych zapisów, pod warunkiem ich zgodności z ogólnymi postanowieniami zarządzenia, którego omawiane regulaminy są załącznikami. Określenie ramowa treść oznacza, że stanowi ona szkielet regulaminu, który można dostosować/rozbudować. Należy pamiętać by kody QR umieszczone na tablicach informacyjnych odsyłały do właściwego regulaminu na stronie nadleśnictwa.
3. Przez zorganizowanie miejsc postojowych i parkingów na terenie leśnym w bezpośrednim sąsiedztwie drogi publicznej rozumie się sytuację, gdy po zjeździe z drogi publicznej dojazd do miejsca postojów pojazdów (tzw. parkingu leśnego) odbywa się drogą leśną, która poza dojazdem do ww. miejsca nie jest udostępniona do ruchu publicznego. W takiej sytuacji na końcu wyznaczonego miejsca postoju pojazdów należy postawić tablicę informacyjną TL-1.
4. Uregulowania dotyczące porozumień z podmiotami zewnętrznymi w zakresie utrzymania przez nich udostępnionych dróg leśnych oznaczają sytuację, gdy z drogi udostępnionej do ruchu publicznego korzysta podmiot prowadzący działalność komercyjną, np. ciężki transport samochodowy (do żwirowni, kamieniołomu, co skutkuje dużą ilością pojazdów wysokotonażowych, które niszczą drogę). Sytuacja dotyczyć może również porozumień z samorządami, które wykorzystują drogę leśną jako dojazd dla mieszkańców miejscowości przy udostępnionej drodze, itp. Są to okoliczności, w których zarządca jest uprawniony do zawarcia szczególnego porozumienia z zewnętrznym podmiotem, zawierającego uregulowania dotyczące remontów i utrzymania przedmiotowej drogi, lub wskazanego odcinka drogi.
5. Definicje niektórych pojęć użytych w zarządzeniu:
- drogowskaz – zastosowanie oznakowania zgodnego z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczenia na drogach;
- tablica kierunkowa – oznakowanie, o którym mowa w rozdziale 7.5. Księgi Identyfikacji Wizualnej Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe;
- tablice informacyjne – tablice opisane w załączniku nr 2 i nr 4 do zarządzenia.
6. Właściwym rozwiązaniem dla udostępnianych dróg leśnych, uzgodnionym w Biurze Ruchu Drogowego Komendy Głównej Policji, jest zastosowanie „strefy ruchu" – znak drogowy D-52. Istotne znaczenie, z uwagi na zachowanie zgodności z przepisami kodeksu ruchu drogowego ma kolejność ustawienia znaków pionowych, opisana w załączniku 5 do zarządzenia. Jako pierwszy musi zawsze występować znak – tablica informacyjna TL-2, a dopiero po nim może być posadowiony znak D-52 (strefa ruchu) wraz z B-33 (ograniczenie prędkości). Ustawienie znaków w odwrotnej kolejności jest niezgodne z przepisami kodeksu ruchu drogowego (w obrębie strefy ruchu nie powinno się stawiać oznakowania innego niż wynikające z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dna 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczenia na drogach; tablica TL-2 postawiona w strefie ruchu nie ma „mocy prawnej").
7. Czasowe wyłączenie z udostępnienia drogi leśnej nie może być dłuższe niż 1 rok, co oznacza, że wyłączenie z udostępniania do ruchu publicznego drogi leśnej trwające/przewidziane ponad wskazany okres obliguje do zmiany zarządzenia nadleśniczego o drogach udostępnionych.
8. Obowiązek usunięcia oznaczeń zawierających skrót „ALP" oraz wyrażenie „Administracja Lasów Państwowych" jest konieczny, bowiem taki podmiot nie istnieje od ponad 27 lat, tj. od momentu wejścia w życie ustawy o lasach.
9. Obowiązek usunięcia znaków „droga zakładowa", „droga wewnętrzna" oraz innych podobnych, wynika z faktu, że zgodnie z zapisami ustawy o drogach publicznych – wszystkie drogi niebędące drogami publicznymi są drogami wewnętrznymi, drogi leśne są drogami wewnętrznymi i nie ma potrzeby ich dodatkowego oznakowania. Ponadto w potocznym obiegu przyjęło się, że droga oznakowana znakiem D-46 (droga wewnętrzna) jest dopuszczona do ruchu, stąd by nie powodować wątpliwości potencjalnych użytkowników, należy usunąć ww. oznakowanie. Usuniecie oznakowania „dróg zakładowych" jest niezbędne, gdyż taka kategoria dróg nie istnieje w przepisach.
10. Zmiana treści rozdziału 7.7 i 7.8 z Księgi Identyfikacji Wizualnej Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe podyktowana jest tym, że opisane tam znakowanie nie jest zgodne z przepisami kodeksu ruchu drogowego."
Asset Publisher
KRÓTKI OPIS GATUNKÓW DRZEW - WIĄZ GÓRSKI
KRÓTKI OPIS GATUNKÓW DRZEW - WIĄZ GÓRSKI
Podczas leśnych spacerów możemy zaobserwować wiele różniących się od siebie drzew. Niektóre z nich to gatunki rodzime, czyli takie, które naturalnie występują na terenie naszego kraju, inne zaś zostały wprowadzone sztucznie do polskich lasów. Różnice pomiędzy nimi często są trudne do zauważenia na pierwszy rzut oka, dlatego warto dokładniej przyjrzeć się ich cechom charakterystycznym. W poniższej serii artykułów przybliżymy najważniejsze informacje o wybranych gatunkach.
Wiąz górski (Ulmus glabra), zwany również brzostem, to gatunek drzewa liściastego z rodziny wiązowatych (Ulmaceae), który występuje naturalnie w Europie i zachodniej Azji, głównie w górach i na wilgotnych stanowiskach. Drzewo to może dorastać do wysokości 30–40 metrów, tworząc szeroką, gęstą koronę. Pień wiązu górskiego jest prosty i solidny, z charakterystyczną, szarą korą, która z wiekiem staje się mocno spękana i bruzdowata.
Liście wiązu górskiego są duże, asymetryczne, o długości 10–20 cm, mają szorstką powierzchnię i są jajowato-eliptyczne, z piłkowanymi brzegami. Ich kolor wiosną i latem jest ciemnozielony, a jesienią przebarwiają się na żółto. Charakterystyczną cechą liści jest ich wyraźnie niesymetryczna nasada, co ułatwia odróżnienie tego gatunku od innych drzew liściastych.
Wiąz górski kwitnie wczesną wiosną, przed rozwojem liści, zazwyczaj w marcu lub kwietniu. Kwiaty są drobne, zebrane w niewielkie, purpurowo-czerwone pęczki, co sprawia, że nie są zbyt widoczne. Po przekwitnięciu zawiązują się nasiona w postaci owoców zwanych orzeszkami skrzydlakowymi (samarami), które mają okrągły kształt i są wyposażone w skrzydełka, co ułatwia ich rozprzestrzenianie się przez wiatr.
Drewno wiązu górskiego jest ciężkie, twarde i wytrzymałe, o czerwono-brązowym odcieniu, z wyraźnie zaznaczonymi słojami. Jest cenione w stolarstwie i meblarstwie, zwłaszcza do wyrobu mebli, oklein oraz narzędzi. Jego duża odporność na wilgoć sprawia, że drewno wiązu było dawniej używane do budowy elementów narażonych na kontakt z wodą, takich jak łodzie, koła wodne oraz mosty.
Wiąz górski preferuje gleby wilgotne, głębokie i żyzne, najlepiej w dolinach rzek, na zboczach gór oraz w miejscach o umiarkowanym klimacie. Jest gatunkiem odpornym na mróz, ale bardzo podatnym na holenderską chorobę wiązów (grzybicę wiązów), która w ciągu XX wieku spowodowała masowe wymieranie wiązów w całej Europie.
Wiąz górski pełni ważną rolę w ekosystemie leśnym. Jego rozłożysta korona daje schronienie licznym ptakom, a owoce skrzydlaki są źródłem pożywienia dla małych ssaków i ptaków. Ze względu na swoje znaczne rozmiary, wiąz górski tworzy malownicze krajobrazy, często spotykany jest w parkach i przy alejach, choć jego populacja znacznie zmalała z powodu chorób grzybiczych.
