Brzoza brodawkowata (Betula pendula), zwana także brzozą zwisłą, to gatunek drzewa liściastego z rodziny brzozowatych (Betulaceae), szeroko rozpowszechniony w Europie i części Azji. Dorasta do wysokości 20–30 metrów, tworząc smukły, elastyczny pień i luźną, nieregularną koronę. Charakterystyczną cechą tego drzewa jest biała, łuszcząca się kora z ciemnymi, poziomymi smugami, która z wiekiem staje się bardziej chropowata i popękana u podstawy. Młode pędy są pokryte drobnymi, ciemnymi brodawkami, od których pochodzi jej nazwa.

Liście brzozy brodawkowatej są trójkątne lub romboidalne, o długości 4–7 cm, z piłkowanymi brzegami. Mają jasnozielony kolor, a jesienią przebarwiają się na intensywnie żółto, tworząc piękne, jesienne krajobrazy. Liście rozwijają się wcześnie na wiosnę, dzięki czemu brzoza szybko zazielenia okolicę.

Kwitnie w kwietniu i maju, a jej kwiaty zebrane są w długie, zwisające kotki – męskie są bardziej wydłużone, natomiast żeńskie krótsze. Owocem brzozy jest drobny orzeszek, zaopatrzony w skrzydełka, które umożliwiają rozsiewanie przez wiatr. Brzoza brodawkowata jest gatunkiem pionierskim, szybko zasiedlającym tereny zdegradowane, co pomaga w regeneracji ekosystemów.

Drewno brzozy brodawkowatej jest twarde, elastyczne i łatwe do obróbki. Ma jasną, kremową barwę i jest cenione w stolarstwie, meblarstwie oraz do produkcji oklein i sklejki. W przeszłości używano go do wyrobu narzędzi, zapałek, a nawet instrumentów muzycznych. Kora brzozy była dawniej wykorzystywana do produkcji smoły brzozowej oraz jako materiał opałowy.

Brzoza brodawkowata preferuje stanowiska słoneczne i gleby przepuszczalne, choć dobrze radzi sobie na różnych rodzajach podłoża, od piaszczystych po skaliste. Dzięki swojej odporności na trudne warunki glebowe i atmosferyczne, jest popularnym gatunkiem sadzonym w parkach, ogrodach oraz na terenach rekultywowanych.