Dąb czerwony (Quercus rubra) to drzewo liściaste z rodziny bukowatych (Fagaceae), pochodzące z Ameryki Północnej, gdzie jest szeroko rozpowszechnione w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. W Europie dąb czerwony jest gatunkiem sztucznie wprowadzonym, często sadzanym jako drzewo ozdobne. Może osiągać wysokość od 20 do 30 metrów, a w optymalnych warunkach nawet do 40 metrów. Charakteryzuje się mocnym, prostym pniem oraz szeroką, rozłożystą koroną o zaokrąglonym kształcie.

Liście dębu czerwonego są duże, o długości 10–20 cm, z charakterystycznymi, głęboko wciętymi klapami, które nadają im atrakcyjny wygląd. Wiosną mają intensywnie zielony kolor, a jesienią przebarwiają się na odcienie czerwieni, pomarańczu i brązu, co czyni dąb czerwony bardzo dekoracyjnym drzewem w okresie jesiennym. Liście utrzymują się na drzewie przez długi czas, a opadają dopiero późną jesienią.

Dąb czerwony kwitnie w maju, wydzielając drobne, niepozorne kwiaty, które są jednopłciowe i zebrane w kotki. Kwiaty męskie są zielonkawe i mają postać długich, zwisających kotków, natomiast żeńskie są małe, skupione w szyszkowatych kwiatostanach. Owocem dębu czerwonego jest orzech, zwany żołędziem, który jest owalny, z charakterystycznym czapeczką, dojrzewa jesienią. Żołędzie są rozsiewane przez zwierzęta, takie jak wiewiórki i dziki.

Drewno dębu czerwonego jest twarde, ciężkie i odporne na ścieranie. Ma jasnobrązowy kolor z wyraźnym rysunkiem słoi i jest cenione w stolarstwie, meblarstwie oraz przy produkcji podłóg i elementów dekoracyjnych. Dzięki swojej trwałości i estetyce, drewno dębu czerwonego jest często używane w rzeźbiarstwie oraz do wyrobu beczek do starzenia win i whisky.

Dąb czerwony preferuje gleby żyzne, dobrze przepuszczalne i umiarkowanie wilgotne, choć jest w stanie rosnąć również na glebach bardziej suchych i uboższych. Jest to drzewo odporne na zmienne warunki klimatyczne i dobrze znosi zarówno mrozy, jak i suszę. Często sadzone jest w parkach, ogrodach, gdzie stanowi ważny element krajobrazu.

Mimo że dąb czerwony jest obecny w polskich lasach, należy pamiętać, że jest to gatunek obcy, który nie występował naturalnie na terenie naszego kraju. Został on sprowadzony do Europy w XVII wieku, a w Polsce był sadzony głównie w XIX i XX wieku w celach ozdobnych. Obecnie dąb czerwony jest uznawany przez Generalną Dyrekcję Ochrony Środowiska za gatunek średnio inwazyjny, co oznacza, że może negatywnie wpływać na ekosystemy leśne poprzez wypieranie rodzimej roślinności i zmienianie warunków siedliskowych.

Leśnicy nie wprowadzają obecnie dębu czerwonego do lasów, jednak jego populacja już się ustabilizowała i naturalnie się rozprzestrzenia. W miejscach cennych przyrodniczo, takich jak rezerwaty przyrody, podejmowane są działania mające na celu jego usuwanie. Jest on również eliminowany w ramach zabiegów gospodarczych na uprawach i w młodnikach, aby ograniczyć jego dalszą ekspansję. Mimo to pojedyncze osobniki, szczególnie te rosnące na skraju lasu, często są pozostawiane, o ile nie ma innego powodu do ich usunięcia.

W ekosystemach leśnych dąb czerwony, pomimo swojego obcego pochodzenia, zapewnia schronienie i pożywienie dla wielu gatunków dzikich zwierząt. Jego żołędzie są chętnie zjadane przez dziki, wiewiórki i inne zwierzęta, a jego gęsta korona stanowi schronienie dla ptaków i owadów. Dlatego też, choć kontrolowana redukcja jego populacji jest istotna z punktu widzenia ochrony przyrody, nie można pominąć jego aktualnej roli w polskich lasach.